Trump. Akt pierwszy. Do końca spektaklu daleko…

Oto jest. Ogorzały na twarzy, pewny siebie. Uznający, że nad wyraz dokładnie sportretowany przez malarkę to za żadne skarby świata nie może być on. Jego powieszony w gmachu amerykańskiego parlamentu portret ma przedstawiać facjatę kogoś zupełnie innego. On żąda aby wzorem renesansowych portrecistów malujących na zlecenie, przedstawiać go piękniejszym, zacniejszym, dostojniejszym i przystojniejszym. On chce być prezydentem z marzeń Jarosława Kaczyńskiego z dalekiej Polski. Młodym, wysokim, mówiącym obcymi językami i nad wyraz atrakcyjnym wizualnie dla płci obojga, cokolwiek miałoby to znaczyć.

Niestety jest w wieku raczej podeszłym, owłosienie na głowie zmuszony jest poddawać starannemu tapirowaniu a tłuste policzki mimo pudrowania skrzą nie przystającymi do zajmowanej pozycji rumieńcami. Wymaga jednak być portretowanym w zwierciadle krzywym, ale na przekór z użyciem możliwie najbardziej innowacyjnej i zaawansowanej sztucznej inteligencji. To zwierciadełko ma pokazać przecie, kto jest najpiękniejszy w świecie. Gdyby jego rozdęte ego miało się ograniczyć wyłącznie do portretu i tym podobnych dupereli, można by spuścić na to zasłonę milczenia. Powieszono by na Kapitolu, „Portret młodzieńca” Rafaela, dało pod spodem tabliczkę Donald Trump i byłoby po sprawie.

Niestety wybraniec Amerykanów wmówił swoim wyborcom, że są ofiarą nieuczciwych praktyk w handlu międzynarodowym. Kraj ma być okradany przez obcych mając z największymi partnerami handlowymi znaczące deficyty. Traci miejsca pracy, wpływy podatkowe siejąc w narodzie frustrację, defetyzm, czyniąc liczne szkody w ciałach i umysłach. Najpotężniejszy kraj świata miał być bezczelnie oszukiwany i okradany przez wielkich i maluczkich. Skutkiem rekordowy deficyt budżetowy, zapaść w sektorze zdrowia, walące się mosty i w ogóle infrastruktura w ruinie. Dowodem narastającej frustracji jest miażdżące zwycięstwo Trumpa i idące za tym oczekiwanie radykalnych zmian we wszelkich możliwych sferach.

Zaczął od zapowiedzi i wprowadzania wysokich ceł na towary importowane. Wysokie opłaty celne mają zaś skłonić globalne koncerny do budowy fabryk i rozwoju produkcji w USA. Na pierwszy ogień w zakresie podwyżek ceł poszli sąsiedzi USA; Kanada i Meksyk. Oraz Chiny i Unia Europejska. Rozpoczęto od podniesienia ceł na stal, co dotknęło również Brazylię, Koreę Południową oraz kilkunastu mniejszych eksporterów w tym Polskę. Na nic przestrogi specjalistów, że po wprowadzeniu ceł amerykańscy producenci natychmiast podniosą marże produkcyjne wpływając na ceny wielu produktów z samochodami na czele. A nie trzeba być wybitnym amerykanistą aby wiedzieć, że podwyżki cen paliw i aut irytują Amerykanów wyjątkowo. Niezależnie od statusu majątkowego, rasy i płci (niezależnie od tego ile kto ich uznaje).

Jeszcze w pierwszej kadencji było przy Trumpie kilku rozumnych i cokolwiek odważnych współpracowników. Gdy ten zapowiedział, że wprowadzi cła na towary z Korei Południowej, część doradców wpadła w popłoch. Okazało się bowiem, że mimo znacznego deficytu w handlu z Koreą skutki ich wprowadzenia byłyby zabójcze dla wielu branż amerykańskiego przemysłu, zwłaszcza producentów elektroniki. Gdyby zaś Korea wprowadziła cła odwetowe wówczas straty producentów żywności i napojów alkoholowych dodatkowo pogłębiłyby szkody. Gdy Trump zażądał przyniesienia mu do podpisu rozporządzenia o cłach, zaniesiono je w stercie innych papierzysk. Na dnie był dokument o cłach na towary z Korei. Trump podpisywał kolejne akty prawne, nominacje, listy gratulacyjne, awanse, dymisje. Dostarczano mu kolejne dokumenty, a rozporządzenie o cłach leżało cały czas przygniecione innymi doniosłymi dokumentami nie dając żadnych znaków życia, jak na płaski przedmiot martwy przystało. Po kilku dniach jeden z najbliższych doradców wyciągnął papier z rozporządzeniem i wrzucił do urządzenia, które zamieniło je na garstkę karnawałowych konfetti. Trump oczywiście się nie zorientował, a zapytany po kilku tygodniach przez jakiegoś dociekliwego pismaka o sprawę, oznajmił, że nie pamięta aby miał kiedykolwiek wprowadzać cła na koreańskie produkty.

W dzisiejszej administracji Trumpa trudno doszukiwać choćby jednego na tyle odważnego i przenikliwego, który odważyłby się na podobny wyczyn. Trump postępuje z cłami i innymi posunięciami niczym przysłowiowa małpa z brzytwą. I będzie tak dopóki się nie zmęczy albo nie skaleczy. Nam wypada to obserwować. Zwroty akcji i slalomy w tym procesie będą liczne. Będzie o czym myśleć i pisać.